Ps 137 ( 29 stycznia 2019 )

Płakaliśmy siedząc nad rzekami Babilonu, / płakaliśmy myśląc o Syjonie.

Nasze harfy zawiesiliśmy / na wierzbach tamtego kraju.

Bo ci, co nas uprowadzili, domagali się od nas pieśni, / nasi oprawcy żądali, byśmy się cieszyli. / Śpiewajcie – mówili – pieśni o Syjonie.

Lecz jak możemy śpiewać pieśń Pańską, / skorośmy tak daleko, na obcej ziemi?

Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, / to niech mi uschnie moja prawica.

Niech przywrze mi do podniebienia język, / jeślibym miał przestać myśleć o tobie, / jeśliby Jeruzalem przestało być moją największą radością.

O Panie, racz nie zapominać synom Edomu tego, / co o dniu Jeruzalem mówili: / Zburzcie to miasto, zburzcie je do samej ziemi.

O, córko Babilonu, ty, która wszystko burzysz, / szczęśliwy, kto tobie odpłaci za to, / co nam uczyniłaś.

Błogosławiony ten, kto schwyci / i roztrzaska o skałę twoje dzieci!